Ένα βιβλίο διηγημάτων που συνοψίζουν μια ζωή στη στράτευση, στον έρωτα και στους φίλους, στην επαγγελματική εργασία - που με άγγιξε ιδιαίτερα.
Δυο φορές που το διάβασα ένιωσα τα μάτια μου υγρά από την συγκίνηση, χωρίς ωστόσο να κυλήσει το δάκρυ γιατί δεν υπάρχει κανένας μελοδραματισμός. Ούτε όμως και κυριολεκτικά δράμα. Είναι η ίδια η ζωή με τις απογοητεύσεις της, τα όνειρά της, της αισιόδοξη απαισιοδοξία της (ή το αντίστροφο) σε χαμηλού τόνου αφήγηση, αφομοιωμένη ωστόσο και τελικά αποδεκτή από τον ίδιο τον συγγραφέα. Θεσσαλονικιός ο Τόλης Νικηφόρου μας περιγράφει νεανικές και μεσήλικες στιγμές της ζωής του, χωρίς κανένα σπαραγμό, με ένα ταλέντο συγγραφέα πρώτου μεγέθους, χωρίς εξάρσεις.
Ναι, αυτή είναι η ζωή. Ενός ατόμου συνειδητοποιημένου και άκρως ευαίσθητου, που δεν καβάλησε, στον πολυκύμαντο βίο του, κανένα καλάμι.
Διαβάστε το. Ταξιδέψτε κι εσείς στη μυθική Ουρανούπολη, απέναντι από το Άγιο Όρος. Κι εκεί, ίσως συναντήσετε το «φάσμα» του Λουκά, του υπέροχου αυτού ανθρώπου και ζωγράφου.
«Έτσι αποχώρησαν οι πρωτεργάτες και μείναν οι διεκπεραιωτές».
Β. Βασιλικός, Ο δρόμος για την Ουρανούπολη, περ. Ιndex, τεύχ. 24, Ιούλιος/Αύγουστος 2008