..... Τα μάτια του πάνθηρα του όντως ταλαντούχου λογοτέχνου, Τόλη Νικηφόρου, είναι η 4η συλλογή διηγημάτων του εξ ενός συνόλου 15 βιβλίων, το οποίο περιλαμβάνει επί πλέον 3 παραμύθια για όλες τις ηλικίες και 8 ποιητικές συλλογές....
Όλα σχεδόν τα πεζά κείμενα του Νικηφόρου αποπνέουν μια ποιητικότητα, νομίζει κανείς ότι αυτά θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθή και σε στίχους. Λέγω όλα σχεδόν, εξαιρώντας μια συλογή διηγημάτων, επιγραφομένην Ονειροπολών εγκλήματα, για την οποίαν ο συγγραφεύς σημειώνει ότι αυτή βασίζεται επί πραγματικών περιστατικών και προσωπικών εμπειριών του με ήρωας 'Ελληνας πολιτικούς πρόσφυγας, τους οποίους συνήντησε στην Αν. Ευρώπη, την Αγγλία και την Ελλάδα. Στις υπόλοιπες συλλογές διηγημάτων και στα παραμύθια, στα οποία δεν υπάρχει η δουλεία της πραγματικότητος, ο Νικηφόρου αφήνει εντελώς ελεύθερη την φαντασία του, να επεξεργασθή τα θέματά του. Είναι και αυτά κατά μέγα μέρος αυτοβιογραφικά, κάποτε συνηθισμένα, αλλά η ισχυρή ποιητική θωράκισίς των τα καθιστά απρόσβλητα στην κοινοτυπία.
Τα μάτια του πάνθηρα ίσως να μην είναι η καλλίτερη συλλογή διηγημάτων του Νικηφόρου. Με έχουν κερδίσει περισσότερον οι δύο πρώτες, η Αλμπατζάλ (1971) και η Εγνατία Οδός (1973), στις οποίες είναι πλέον ευδιάκριτη η έμπνευσίς του, μία έμπνευσις συχνά εικονοκλαστική, σαρδώνια, ακόμη και καφκική, αλλά διατυπωμένη με εγκρατή και προσιτά στον αναγνώστη λεκτικά μέσα. Στην τελευταία, αντιθέτως, υφίσταται περισσότερη ποιητικότης, η οποία φαίνεται να έχη απασχολήσει τον Νικηφόρου σε μεγαλύτερον βαθμόν απ' ό,τι το θέμα. Οι φράσεις είναι μικρές, κοφτές αλλά περιεσκεμμένες, πειστικές, καμμία δεν ηχεί περιττή....
Β. Κωνσταντίνος (Κ. Βάσσης), Τα μάτια του πάνθηρα, περ. Νέα Πορεία, τεύχ. 509-511/219, Ιούλ.-Σεπτ. 1997