Συντηρώ μιαν αγαθή μνήμη από το προηγούμενο βιβλίο με πεζογραφήματα του νέου λογοτέχνη Τόλη Νικηφόρου, που είχε τον τίτλο "Αλμπατζάλ ή πώς βούλωσα τα μεγάφωνα".... Σημείωνα τότε ότι : "παραμορφώνει τα πράγματα ως το σημείο που τον ενδιαφέρει, όχι τελειωτικά ως την εξουθένωση τους ...". Τώρα, με το καινούριο βιβλίο μπορώ, ως ένα ποσοστό, ν' αναθεωρήσω την τελευταία φράση και να συμπληρώσω ότι ο νέος συγγραφέας φροντίζει τις μνήμες του, τις επεξεργάζεται μέσα του και φτάνει ως τη μυθοποίησή τους. ΄Ηδη ο Τόλης Νικηφόρου βηματίζει με περισσότερη άνεση στον χώρο του, που σε πλείστες περιπτώσεις δεν υπομένει το περιγεγραμμένο πεδίο στο οποίο τον υποχρέωναν οι φυσιολογικά τεθειμένες αναχαιτίσεις του πρώτου εγχειρήματος. Γίνεται προσδιοριστικότερος, πιο ρητός, σύμφωνα με τις δυνατότητες που εμφανίζει, μπορούσε όμως να πύκνωνε μορφικά, όπως στο κατά παράταξιν αφήγημα "15 Χ 39 " ή στις διάσπαρτες λυρικές παρεκβάσεις. Αυτά τα πράγματα όσο περισσότερο ξεκαθαρίζονται, οδηγούν τον συγγραφέα στην λιτότητα και, φυσικά, στην επιτυχία μιας ξεχωριστά προσωπικής φωνής.
Οπωσδήποτε τα ένδεκα πεζογραφήματα της "Εγνατίας Οδού" είναι καυτές και καίριες προϋποθέσεις στον λεπτά υφασμένο από μνήμες και βιώσεις χώρο του συγγραφέα τους και παίζονται στο σημείο ακριβώς όπου θα μπορούσε για λίγο να ξεφύγουν και να καταντήσουν πενιχρό αντίβαρο χρονογραφίας ψυχών και σωμάτων ... όμως όχι, υποσυνείδητα ο Τόλης Νικηφόρου έχει διασώσει το υλικό του και μας το προσφέρει τώρα με πολλή λαχτάρα, πιστεύοντας βασικά στην αρμοδιότητα του όντος άνθρωπος να κρίνει και ν' αποφασίσει ο ίδιος για τις τύχες του. Θα είχα να συμπληρώσω στο σημείο τούτο ότι η επιχώρια έκφρασή του κερδίζει εδώ πολύ περισσότερα επιψαύοντας ανοιχτά ή κλεισμένα ρήγματα της φαντασίωσης ...
Π.χ. το διήγημα "Εταιρία περιορισμένης ευθύνης" όπου οι ακριβείς καταγραφές προσδίδουν τη χάρη δομικών υλικών. Αντίστροφα, το διήγημα " Πώς νίκησα τον Φ-13 ", ίσως το πιο "φαντασμένο"και υπαρκτικό του βιβλίου, επιτείνει την ακαθοριστία μόνον όσον αφορά τις δυνατότητες των εξωτερικών δεδομένων του χρόνου του ...
Τώρα, κάτι που ήρθε η στιγμή να σημειωθεί πια : Η εγχώρια, η Θεσσαλονικιώτικη εικονογράφηση που επιχειρεί ρητά ο νέος συγγραφέας. Παντού η Θεσσαλονίκη, από τον πόλεμο ως σήμερα. Είναι η πόλη η αγαπημένη που τον συνθλίβει, χωρίς όμως να μπορεί να κάνει χωρίς. Η ανάμνησή της τον τυρρανούσε και στο μακρινό Λονδίνο ακόμη, στο προηγούμενο βιβλίο, όπου φρόντιζε να βρίσκει συσχετισμούς....
Βέβαια η εννοιολογική πυκνότης προϋποθέτει και άλλες ανιχνεύσεις. Οι νέοι λογοτέχνες αυτής της πόλης είναι δεμένοι μαζί της και ο Τόλης Νικηφόρου είναι σοβαρά δεμένος - έχει έτσι πλάσει τη μυθολογία του - μια και όλα γύρω του τα έχει πάρει στα σοβαρά. Όπου διακλαδίζεται αποφατικά με ελαφρή σάτιρα, γίνεται ίσως από προαίρεση της στιγμής. Είναι ένας σοβαρά "συγκινημένος" από εντυπώσεις άνθρωπος.
Ο συνεργάτης Α ( Τηλ. Αλαβέρας), Εγνατία οδός, εφημ. Ελληνικός Βορράς, 14.3.1974