Η παράξενη λέξη, που αποτελεί τον τίτλο της συλλογής του νέου πεζογράφου, είναι μια λέξη "μαγική ", επινοημένη από έναν από τους ήρωες του, που την εκστομίζει όταν τον πλησιάζουν οι άλλοι και τον περνούν για τρελό. Αυτός ωστόσο κατορθώνει να βρει την ηρεμία του.
Η παρατήρηση αυτή είναι ενδεικτική του κλίματος, μέσα στο οποίο βρίσκονται και τα άλλα διηγήματα. Εδώ τα άγχη, η ψυχική καχεξία των θυμάτων μιας μονότονης, μονότονα επαναλαμβανόμενης ζωής, ή άλλες καταστάσεις που μας επιφυλάσσει η ζωή, διαμορφώνοντάς μας όπως αυτή θέλει, μεταβάλλοντάς μας σε ρευστά σώματα, υγρά, για να μας δώσει στο τέλος το "σχήμα" των δικών της καλουπιών (βλ. π.χ. το διήγημα "Η μεγάλη απόφαση" ).
Τα διηγήματα του κ. Ν. είναι, θα έλεγα, σκίτσα, που φανερώνουν ένα περιγραφικό ταλέντο και μια μεγάλην ευαισθησία στην περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα. Οπωσδήποτε τα σκίτσα, τελικά, δεν είναι έργα καθεαυτά, παρά μια προαγγελία, μια υπόσχεση του έργου - που θα έρθει....
Μ. Μερακλής, Αλμπατζάλ, περ. Νέα Πορεία, τεύχ. 211-214, Σεπτ.- Δεκ. 1972