H αισθητική και το βάθος της ποίησης
Μια απλή και βαθειά αφήγηση, γεμάτη ομορφιά, τρυφερότητα και λυρισμό, διακρίνει την σπουδαία εκφραστική του κ. Τόλη Νικηφόρου στη νέα του ποιητική συλλογή «Ένα λιβάδι μέσα την ομίχλη που ονειρεύεται».
Πρωταρχικοί πυρήνες και στενογραφικοί σχεδόν μηχανισμοί, συνδυάζουν μια σοβαρή ουσιαστική δουλειά έντονα εστιασμένη στη πάσχουσα ύπαρξη, μια εποπτεία του υλικού από τον ποιητή, ο οποίος, προκειμένου να δώσει αυτά τα εξαιρετικά δείγματα ποιητικού λόγου δεν αντιμετωπίζει το ελάχιστο πρόβλημα.
Αντίθετα παρουσιάζει τη βεβαιότητα ενός ανθρώπου προορισμένου να βιώσει και να εκφράσει ποιητικά τις σύντομες αυτές ιστορίες και να κάνει τον αναγνώστη του κοινωνό αυτών των αξιών και αυτής της ποιότητας.
Πρόκειται για μια ανοιχτή κατάθεση οργανωμένης φιλοσοφημένης γλώσσας (καθόλου εργαστηριακής, φυσικής και αβίαστης) όπου τίποτα δεν είναι ασταθές και τα πάντα εξηγούνται και φωτίζονται όχι μόνο στην εσωτερική ομοιογένειά τους και το νοηματικό τους κύρος αλλά και στο επίπεδο της αισθητικής, δηλαδή της τυπικής δομής τους, λειτουργίας αποτελεσματικής και απόλυτα κατακτημένης.
Γιολάντα Πέγκλη, Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται, περ. Πάροδος, τεύχ. 2, Οκτώβριος 2003