Μέσα από τους στίχους της ποιητικής αυτής συλλογής διακρίνει κανείς εύκολα την προσωπική φωνή και τον γνήσιο λυρισμό. Η μουσική που αναδύεται σαν ατμόσφαιρα που συνοδεύει τις εικόνες δεν είναι, όπως σε τόσες και τόσες περιπτώσεις λυρικών ποιητών, επιφανειακή επένδυση του λόγου. Δεν είναι τεχνητή, ούτε μιμική. Είναι βγαλμένη από την ψυχή των λέξεων. Γιατί ο Τ.Ν. αποδεικνύει ότι η θεματική του είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής εμπειρίας και προβληματικής πνευματικής στάσης. Η αξία γι' αυτόν και του ελάχιστου ποιητικού υποκειμένου έγκειται στην ανάδειξη της αλήθειας του.
Ιδού ένα παράδειγμα από τα πολλά διαμάντια γραφής της μικρής του σε όγκο (σχήμα και σελίδες) συλλογής : πρωινή μου ομίχλη/ φρεσκο-ψημένο στα δόντια μου καρβέλι/ πρωτόφυλλο της άνοιξης/ ηλιόλουστα μου μάτια/ άγριο φανταστικό μεθυστικό πουλί μου/ ηδονικό/ σαν τη στιγμή μετά τον πόνο. Μια απλή εντύπωση, μια απλή αίσθηση της ζωής πίσω από ένα τέτοιο ποιητικό πρίσμα μπορεί να αναχθεί σε αιώνια πνευματική αξία.
Το παραπάνω ποίημα που φέρει τον τίτλο Επίκληση (σελ. 28) είναι ένα στιγμιότυπο αισιόδοξης στάσης που γεννιέται διαλεκτικά από το αντίθετό του στοιχείο της ζωής. Την ερμηνεία του τη δίνει μια καταληκτική παρο-μοίωση. Ο νους του αναγνώστη αυτόματα μπορεί, δρασκελώντας τους αιώνες, να ζωντανέψει τη φιλοσοφημένη ευφορία του Σωκράτη μετά το λύσιμο το σωματικό απ' την αλυσίδα του και λίγο πριν πιει το κώνειο. Ας μη θεωρηθεί υπερβολική η σήμανση αυτή. Μια τέτοια φιλοσοφημένη ευαισθησία κρατεί τα σκήπτρα σε όλο σχεδόν το φάσμα του ποιητικού του στοχασμού ...
Αυρ. Ευστρατιάδης, Ο πλοηγός του απείρου, περ. Νέα Πορεία, τεύχ. 419-421, Ιαν.-Μάρτ. 1990