Ο Τόλης Νικηφόρου είναι ένας ποιητής από τους καλύτερους δημιουργούς, σε μια σειρά αξιόλογων ποιητών της Θεσσαλονίκης, που με μια γνήσια παιδική αθωότητα και έναν ιερό ζήλο μας ανεβάζει πνευματικά και μας μαθαίνει και μεις να πολεμάμε τη συννεφιά του κόσμου (παρατίθεται το ποίημα, ΄Ενα Παιδί, από τη συλλογή, Αναρχικά, 1979)
Οι προθέσεις του είναι ολοκάθαρες καθώς και ο τρόπος που βλέπει ή που θέλει να δει τη ζωή καθώς και η τρυφερή ευαισθησία του που είναι τόσο χαρακτηριστική και αποτελεί τον αντίποδα της σκληρότητας και στης στειρότητας της εποχής μας.
Με όλα τα ταξίδια της φαντασίας του στους μαγικούς κόσμους του ονείρου και των παιδικών οραμάτων και προσδοκιών, ποτέ του δεν φτάνει να γίνει αθεράπευτα ρομαντικός αλλά ξέρει να μάχεται την ασχήμια και τη χυδαιότητα όπου τη συναντήσει (παρατίθεται το ποίημα, Το Μαγικό Μπαλόνι, από τη συλλογή, Ο Μεθυσμένος Ακροβάτης, 1979)
Ποιός δεν καταλαβαίνει πως το μαγικό αυτό μπαλόνι είναι η ίδια η ποίηση σε μια τέλεια συνάρτηση με την παιδική ψυχή, που ξέρει να σκορπά ομορφιά παντού μα και να προβληματίζει. Είναι ένας θησαυρός, μια τέλεια γνώση, ένας ενθουσιασμός που διαρκεί και μια θλίψη που φεύγει.
....................................................................................................................
(παρατίθεται το ποίημα, Πορεία στην Ομίχλη, από τη συλλογή, Ελεύθερος Σκοπευτής, 1982)
Σπάνια συναντάμε στη σύγχρονη ποίηση μια τέτοια μεγαλόστομη και απεριόριστα αυθεντική αγωνία, σε κάθε τεντωμένο τόξο κι ένα βέλος μπροστά με φαρμακωμένη οργή ...
Η επανάσταση βέβαια εδώ είναι εσωτερική καιι οι εξάρσεις, παρ' όλη τη μεθοδικότητα τους και την ορμή τους, είναι υπόθεση προσωπική του ποιητή, που έχουν όμως τόση τρομακτική φόρτιση που μας συγκλονίζουν και μας, από την αρχή ως το τέλος βρισκόμαστε συναισθηματικά και νοερά δίπλα, κοντά στον δημιουργό .......
΄Ομως κάπου στοχεύει αυτή η ορμητική και αποστομωτική σχεδόν ποιητική φωνή.
Κανένας, αυτή τη φωτεινή όσο και αληθινή πνοή των ποιητών για τα μεγάλα και ωραία έργα, για την καλύτερη ζωή, δεν μπόρεσε ως τώρα και ούτε θα μπορέσει να τη σταματήσει ....
(παρατίθεται το ποίημα, ποιητής, από τη συλλογή, Ο Μεθυσμένος Ακροβάτης, 1979)
..............................................................................................................................
Είναι ένας δημιουργός με γνήσιες ποιητικές ανησυχίες και το έργο του νομίζω ότι μπορεί να σταθεί, χωρίς να χάσει τίποτα από τη λάμψη του, δίπλα στα έργα των πιο μεγάλων μας ποιητών
(παρατίθεται το ποίημα, Εγώ, από τη συλλογή, Αναρχικά, 1979).
......................................................................................................................................
Γ. Χατζηιωάννου, Ποιητικά Θέματα, Μελετήματα, Τόμος Α΄, 1994